Jedenastka roku w Ameryce Południowej według Mundofoot.pl

Nadszedł czas na końcowe podsumowania niedawno zakończonego 2013 roku zatem i nasz serwis postawi kropkę nad „i” w kwestii najczęściej poruszanego przez nas tematu czyli futbolu latynoamerykańskiego. Nie chcieliśmy być gorsi od „El País” dlatego sami ułożyliśmy swoją jedenastkę marzeń minionych dwunastu miesięcy. Na ogół zgadzamy się z drużyną wyselekcjonowaną przez urugwajską prasę acz wprowadziliśmy do niej kilka kosmetycznych poprawek m.in. na pozycji bramkarza, a także w ataku. Na wszelki wypadek przygotowaliśmy także ławkę rezerwowych i trenera, który w naszej opinii najlepiej poprowadziłby ów drużynę.

Oto pierwszy garnitur:

Bramkarz: Fabio (Cruzeiro) – moim zdaniem w przeciągu całego roku spisywał się o wiele lepiej aniżeli Martín Silva. Utrzymywał wysoką dyspozycję przez cały sezon ligowy, a nie jak w przypadku Urugwajczyka raptem podczas kilku spotkań w Copa Libertadores.

Prawy obrońca: Marcos Rocha (Atlético Mineiro) – na prawej stronie nasze zdanie pokrywa się z urugwajskimi dziennikarzami. Był bardzo ważnym ogniwem na prawej flance „Galo” w drodze do tryumfu w Pucharu Wyzwolicieli. Chociaż znalazł się na tej pozycji tylko dlatego, że trudno byłoby znaleźć innego piłkarza z tej pozycji, który zaprezentował się w tym roku z tak dobrej strony jak on.

Stoperzy: Réver (Atlético Mineiro) oraz Paolo Goltz (Lanús) – w tym przypadku również bez zmian. Réver jako kapitan i lider obrony poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa w Copa Libertadores, z kolei Goltz także jako kapitan był ojcem sukcesu „Granaty” w Copa Sudamericana. Jak dla mnie zdecydowanie najlepsi defensorzy z grających na co dzień w Ameryce Łacińskiej. Nie ograniczali się do murowania własnej bramki i niekiedy nawet sami strzelali kiedy ich kluby były w opałach. Trzeba przyznać, że bez pomocy tych wybitnych stoperów ich pracodawcy nie zapewniliby sobie udziału w nadchodzącej edycji Recopa Sudamericana.

Lewy obrońca: Alex Telles (Grêmio Porto Alegre) – w myśl zasady: „Chwal się sam, inaczej nikt Cię nie pochwali” wystawiam „swojego”, ale prawdę powiedziawszy z obiektywnego punktu widzenia nie jest to zaskoczeniem, bo trudno znaleźć jakiegoś lewego obrońcę w Ameryce Łacińskiej, który w tym roku zadziwił swoją grą. Młody, błyskotliwy, ambitny gracz, często napędzał ataki „Imortal Tricolor”, nie popełnił żadnego poważniejszego błędu w obronie. W kolejce po niego ustawiło się Galatasaray, które oferuje 6 milionów €.

Defensywny pomocnik: Paulinho (Corinthians/Tottenham) – skoro można wybierać piłkarzy, którzy w pierwszej połowie roku grali jeszcze na boiskach nowego świata to bez zastanowienia na pozycji pivota umieszczę niedoszłego gwiazdora ŁKS Łódź. W klubowych barwach może nie błysnął (mimo, że w fazie grupowej Copa Libertadores czy w mistrzostwach stanowych zaliczył kilka udanych spotkań) za to wybornie spisał się na Pucharze Konfederacji gdzie wraz z Neymarem poprowadził „Canarinhos” na piedestał.

Najbardziej zasłynął ze zwycięskiego gola w półfinałowej potyczce z Urugwajem, którego strzelił w końcówce meczu. Pomimo defensywnej roli brał udział w wielu ofensywnych akcjach ekipa Luiza Felipe Scolariego i wypracował kilka ważnych bramek dla drużyny narodowej. Nie uszło to uwadze europejskich klubów, które hucznie oferowały mu bajońskie kontrakty. Ostatecznie sprowadził go do siebie kontrowersyjny prezes Ronny Levy angażując w Tottenhamie.

Prawy pomocnik: Éverton Ribeiro (Cruzeiro) – najważniejsza postać mistrzów Brazylii. Motor napędowy najskuteczniejszego ataku w Brasileirão 2013. Ogłoszony przez media najlepszym piłkarzem całej ligi w minionym sezonie. Na arenie międzynarodowej jeszcze nie dał o sobie znać, ale wydaję się być to tylko kwestia czasu jak usłyszą o nim kibice na całym świecie. Chętny po niego jest już Manchester United, a wydaje się, że to tylko początek wielkiej gorączki wokół tego 24-latka.

Lewy pomocnik: Bernard (Atlético Mineiro/Szachtar Donieck) – w moim przekonaniu najlepszy piłkarz ostatniej edycji Copa Libertadores. Chociaż oczy wszystkich fanów oglądających mecze „Kogutów” były zwrócone na Ronaldinho to warto również wspomnieć o świetnej formie młodego lewoskrzydłowego, który kreował ataki podopiecznych Cuci podczas decydujących starć w rywalizacji o miano najlepszej drużyny na kontynencie. Jego wyczyny docenił Szachtar Donieck wykładając na młokosa 25 milionów €, które ostatecznie nie trafiły do klubowej kasy, bo brazylijski sąd federalny zamroził tą kwotę za niezapłacone pensje i podatki przez zarząd klubu z Belo Horizonte.

Ofensywny pomocnik: Ronaldinho (Atlético Mineiro) – kiedy niemal wszyscy o nim zapomnieli jeszcze raz dał o sobie znać. Jego zwody, tricki, a zwłaszcza te wspaniałe stałe fragmenty gry z których zasłynął na Klubowych Mistrzostwach Świata. Jednocześnie niesforny i buntujący się gwiazdor, co także pokazał pod koniec ów turnieju. Niewątpliwie i tak był głównym aktorem w drużynie, która pierwszy raz w historii zdobyła Puchar Wyzwolicieli. Dla samego Ronaldinho również było to pierwsze Libertadores w karierze. Do reprezentacji Brazylii jest już za stary, ale brak powołania do kadry świetnie zrekompensował się w tegorocznych rozgrywkach pucharowych.

Napastnicy: Neymar (Santos/Barcelona) oraz Maxi Rodríguez (Newell’s Old Boys) – pojawia się mały dylemat, bo Maxi nominalnie jest lewym napastnikiem i nie pasuje na szpicę, z drugiej strony uważam, że miał o wiele większy wpływ na tegoroczne sukcesy NOB aniżeli Scocco, który dokładał tylko nogę i finalizował akcje kolegów z drużyny. Maxi świetnie odbudował swoją formę po powrocie do ojczyzny wygrywając z macierzystym klubem mistrzostwo Argentyny i dochodząc do półfinału Copa Libertadores. Drugą połowę roku nieco przespał, ale w przeciwieństwie do „Nacho” przynajmniej wychodził na murawę.

Neymar z kolei znajduje się w tej jedenastce tylko i wyłącznie dzięki fantastycznym występom w Pucharze Konfederacji. Trzeba przyznać, że był bezkonkurencyjnie najlepszym zawodnikiem w tych rozgrywkach i doszczętnie zmiażdżył Fernando Torresa oraz innych snajperów jacy w czerwcu zawitali do kraju kawy na „próbę generalną przed Mundialem”. Ciekawe czy utrzyma taką formę na samych Mistrzostwach Świata, ale jego występy w Katalonii pokazują, że wszystko wydaje się być na właściwej drodze.

Ławka rezerwowych:

Bramkarz: Agustín Marchesín (Lanús) – Występami w Copa Sudamericana udowodnił, że należy mu się powołanie na Mundial w roli trzeciego bramkarza reprezentacji Argentyny. Spokój, precyzja, opanowanie i nie przydarzały mu się tak głupie błędy jak np. Agustínowi Orionowi. Zdecydowanie najlepszy bramkarz ligi argentyńskiej w tym sezonie. Z figurującym w pierwszej jedenastce Fabio przegrywa tylko doświadczeniem.

Prawy obrońca: Mayke (Cruzeiro) – podstawowy „lateral” mistrzowskiego Cruzeiro dlatego dołączamy go na ławkę rezerwowych. Dopiero 21 lat na karku, więc jeszcze może wiele osiągnąć. Powołania do zespołu „Canarinhos” na Mundial 2014 raczej nie sposób mu wróżyć, ale być może jest to następca Daniela Alvesa na prawej stronie pierwszej linii.

Stoper: Dede (Vasco da Gama/Cruzeiro) – bez wątpienia najlepsza inwestycja „Raposy” w ostatnim dziesięcioleciu. Zakupiony z mocno zadłużonego Vasco da Gama. Filar defensywy pierwszej siły Brazylii. Wraz z goalkeeperem Fabio stworzył w ubiegłym roku zaporę momentami nie do przejścia. Prawdziwa „mroczna bestia” dla napastników rywali. Głośno puka do drzwi „Selecção” i jeśli utrzyma obecną formę już niedługo może stać się alternatywą dla Thiago Silvy.

Rozgrywający: Leandro Somoza (Boca Juniors/Lanús) – pierwsze pół roku w Boca Juniors delikatnie mówiąc zmarnował, ale w drugim jako zawodnik Lanús spisał się na medal. Dominował w środku pola, otwierał drogę do bramki snajperom „Granaty” i zasłużenie został uznany najlepszym zawodnikiem finału Copa Sudamericana. Jego postępy zaowocowały powołaniem do kadry „Albicelestes”. Co prawda tylko na ostatnie mecze eliminacji MŚ kiedy Argentyńczycy byli już pewni awansu, ale jednak zawsze to jakiś postęp.

Lewy pomocnik: Ignacio Piatti (San Lorenzo de Almagro) – po prostu fenomen. Poprowadził San Lorenzo de Almagro do mistrzostwa Argentyny, wypracował lub sam wykończył multum sytuacji podbramkowych „Cuervos”, potrafił nawet w pojedynkę zwyciężać mecze. Osiem goli w Torneo Inicial poświadczy jego wysokie loty. W moim przekonaniu zdecydowanie najlepszy piłkarz Primera Division de Argentina w 2013 roku.

Napastnicy: Jô (Atlético Mineiro) oraz Ignacio Scocco (Newell’s Old Boys/Internacional) – najskuteczniejsi strzelcy ostatniej edycji Copa Libertadores, a jednak tylko na ławce rezerwowych. Dlatego, że jedynym ich zadaniem było dokładanie nogi do akcji skonstruowanych przez resztę zespołu. Na wysokim poziomie jednak nie podołali presji. Jô wypadł katastrofalnie podczas Klubowego Mundialu, a i w reprezentacji Brazylii może liczyć co najwyżej na ławkę rezerwowych.

Scocco w Internacionalu to już kompletne nieporozumienie. Jak można byłoby wystawić do pierwszej jedenastki piłkarza, który przepadł w przeciętnym klubie z Brazylii? W barwach „Colorados” którzy do ostatniej kolejki drżeli o utrzymanie w lidze nie łapał się nawet do kadry meczowej. Występy w Newell’s Old Boys uczyniły z niego „głośne nazwisko”, które po beznadziejnym wojażu na południu Brazylii powoli cichnie. Ostatnio znalazł się na celowniku Sunderlandu zamykającego stawkę w angielskiej Premier League, ale czy może z tego powodu mówić o sukcesie?

Trener: Jorge Sampaoli (Chile) – argentyński wirtuoz, który przed dwoma laty uczynił potęgę z Universidad de Chile od tego roku bryluje w reprezentacji tego kraju. W końcu kadra ze „szczupłego państwa” odzyskała dawny blask. Trzeba przyznać, że pod jego wodzą spisuje się o niebo lepiej niż Chile pod okiem Claudio Borghiego. Gra Chilijczyków w tym roku wywarła naprawdę wielkie wrażenie. Powraca ten kolektyw, który kilka lat temu formował Marcelo Bielsa i miejmy nadzieję, że „La Furia Roja” pozytywnie zszokuje cały świat podczas nadchodzących Mistrzostw Świata.